Ali'yi koruyamadım, Ethem'i de koruyamadım. Deniz'i de koruyamamıştım ben doğmadan 10 yıl önce, Yusuf'u da. Daha çocuktum, Ankara'daydım ; Uğur'u da koruyamadım bomba patladığında. Koruyamadığım isimleri burada yazmakla günah çıkarıyorum belki de.

Dünden beri düşündüm : Ali'nin annesi ne halde şimdi? Ethem'in babasının acısı duruldu mu? Deniz'in ailesi hala yasını tutmuyor mu kuşaklar geçse de? Uğur'un evladı babasının mücadelesini devam ettiriyor mu? Ölümü kucaklayan herkesin ardından sorulabilecek ne kadar da insani sorular.

Sonra onları neden koruyamadığımı düşündüm. Elimden gelen her şeyi yaptım mı? Acaba sadece ben yeter miydim korumaya onları? Hayır, elimden gelen her şeyi yapmadım. Yapamadım demiyorum, yapmadım. Evimde rahat rahat kitabımı okuyarak tanıdım Deniz'i , Yusuf'u. Gezmek için gittiğim Ankara'da bombanın sesini duydum, Uğur'un öldüğünü öğrendim ve onun da kim olduğunu kitaplardan öğrendim. 1982 doğumluyum normaldi Deniz'i, Yusuf'u , Uğur'u koruyamam. Ama Ali'yle Ethem öyle mi?

Ben evimde yine kitabımın başındaydım Ethem vurulurken. Oğlumu uyutuyordum belki de Ali dayak yerken. Güvendeydim. Rahatım yerindeydi. İşte bu nedenle koruyamadım onları. Oysa bazen güvende olmamak gerekir, rahatı bırakıp sokaklara çıkmak . Bir hedef uğruna okumak yada yazmak değil YÜRÜMEK ve hatta ÖLMEK gerekir. Ben yürümedim de, ölmedim de.

"Bilgisayar başından destek verdim, twitter'a bakmaktan gözlerim ağrıdı." demeyeceğim. Ali'ye haksızlık, Ethem'e sövmek gibi olur.

Ama bundan sonrası için elimden geleni biliyorum. Oğlumu yetiştireceğim. Hem de öyle bir yetiştireceğim ki o benim gibi olmayacak. Rahatını bozup sokağa çıkacak Deniz'in , Yusuf'un peşinden gidecek; benim gibi okuyacak hepsini öğrenecek ama eyleme geçmek gerektiğinde daha aktif olacak.

Ben Ali'yi , Ethem'i kurtaramadım. Mehmet'im kurtaracak. Annesi onu vatanı için , özgürlük için ve onuru için yetiştirecek.