Anne olmak

Hatırlıyorum da, kızım minicikken pamuk pamuk elleri , yumuk yumuk gözleri, tatlı tebessümüyle beni hayata bağlardı. Her gün heyecanla beni tanımasını bekler ağladığında göğsüme yatırırdım. O da hemencecik susar öylece uyurdu. Kıyamazdım kımıldatmaya onu. O ve ben beraberce uykuya dalardık. Kızım sanki kokumdan tanırdı beni. Öyle huzur doluyordu ki içim...
 

Sonra ondan o kelimeyi duymayı bekledim gülücükleri arasından...  Ve bir gün beklediğim o kelime çıktı dudaklarından: ANNE...

Gözlerim doldu, kızım beni çağırıyordu, beni söylüyordu, içim sevinçle dolmuştu, herkesle paylaşmak istemiştim sevincimi.... O artık konuşmaya başlamıştı, kelimelere dili dönmeyince ne tatlı çıkıyordu ağzından cümleler :)

Kızım hasta olduğunda içimi korkular sarar; uykularım kaçardı. Geceler bitmez olurdu adeta... Onun bir an evvel iyileşmesi için dualar eder, iyileşmesi için gereken her şeyi yapardım.

Bilmeyenler için yazıyorum. Eğer "anne olmak nedir?" derseniz; İşte anne olmak bu olsa gerek...  Her koşulda evladının yanında olmak, onu korumak...

Sonra, nihayet o gün de geldi. Bir gün arkamdan minik bir el bacaklarıma tutundu. Arkama döndüm, bir de ne göreyim: minik kızım artık yürüyordu! Adımlar atıyor, bana doğru geliyordu! O anda gözyaşlarına boğuldum, minik kızım artık büyüyordu...

Zaman hızla geçti, kızım okul çağına geldi... O büyüdükçe hem seviniyor, hem de korkuyordum... Neden mi? ANNELİK işte...

Bir sürü duygu, düşünce... "Kızımı hayatta neler bekliyor, onu nelerden korumalıyım, ona kendini korumasını nasıl öğretmeliyim"? İşte bunlar gibi pek çok soru, pek çok kaygı kafamda dönüp duruyordu o dönemde.

Kızımın minicik olduğu günler artık geride kaldı. Bugün ona her baktığımda, kendine güvenen, her şeyini benimle paylaşan, başarılı, duygulu, akıllı kızımla gurur duyuyorum. Ama yine bazen gözlerim doluyor ona baktığımda... Neden mi? Cevabı çok basit: ANNELİK işte... Kızım kaç yaşına gelirse gelsin bu hep böyle... ANNELİK işte...

Hepinize sevgilerimle...

Yazan: ESİN ERGİN